Uit de weekendtas, nu aangekomen in Lund

Na bijna twee weken Nederland ben ik nu al weer een paar dagen terug in Zweden. Lekker om terug te zijn en nog lekkerder om me weer helemaal op mn gemak te voelen hier. Je weet natuurlijk nooit wat een bezoekje aan t lieve vaderland teweeg kan brengen. Voor t zelfde geldt heb je het er zo naar je zin dat je liever blijft. Dit betekent overigens niet dat ik het niet naar mn zin heb gehad. In tegendeel; ik heb genoten. Ik heb veel mensen ontmoet, heerlijk bijgepraat en even wat typische Hollandse "cultuur" gesnoven. Geen hoogstaande cultuur, maar gewoon lekker door de Hema geslenterd, beschuit met hagelslag gegeten en bitterballen gesnackt na de eerste wedstrijd van Oranje op t WK. Ik merkte dat ik weinig mis hier in Zweden, hoewel dat beschuitje met hagelslag toch wel lekker is op zn tijd. En iets anders, ook niet geheel on-nederlands is het indonesisch eten dat hier niet verkrijgbaar is. Maar die schade heb ik in Nederland wel ingehaald. Heb zelfs kunnen genieten van de sublieme sate van mn favoriete indonesische traiteur uit maastricht. En om het niet al teveel te missen heb ik wat kruiden en specerijen mengsels geimporteerd naar Zweden; de hagelslag heb ik in nederland achter gelaten en tja, voor de Hema moet ik maar weer een keer naar t zuiden afreizen. Maar voorlopig blijf ik nog even hier hoor... nog lang geen bessentijd.
Op dit moment zit ik heerlijk maar hard te werken in de kamer van een studiegenoot in Lund. Hij moest een paar dagen zurück naar die Heimat en zodoende kan ik een beetje bijkomen in zijn nederig onderkomen. Een verademing vergeleken met het kleine appartementje waar ik met huisgenoot John woon. Een kamer, zo groot heb ik er nog nooit gehad; heb zelfs een balkon! Na twee weken op reis te zijn geweest in Nederland en leven 'in een weekendtas' heb ik me hier maar als een prinses gesetteld. Zn huisgenoten zijn vrijwel de hele dag weg en dus kan ik even heerlijk alleen zijn. Gelukkig is er nog een beetje van de Duitse discipline blijven hangen en zodoende gaat het harde werken me goed af. Moet ook wel, want er is een boel te doen. Alle informatie voor de scriptie is nu zo'n beetje vergaard en moet verwerkt worden: te beginnen met het uitschrijven van de interviews. Met bijna vijftien uur op 'band' ben ik nog wel even zoet. Maar er is een begin gemaakt vandaag. En donderdag, wanneer ik deze kamer weer moet verlaten, hoop ik het af te hebben. Niet veel tijd dus om van het prachtige Lund te genieten. Lund ligt zo'n twintig kilometer ten noord-oosten van Malmo en is wat je noemt een universiteitsstad. De universiteit is de stad en andersom. Prachtige oude universiteitsgebouwen sieren de binnenstad en daaromheen wonen bijna veertigduizend studenten en nog eens 7000 man én vrouw (ja, we zijn hier wel in het geemancipeerde Zweden) universitair personeel. De andere helft van de inwoners in Lund maakt studenten t leven gemakkelijk door allerhande faciliteiten te runnen; zonder supermarkt geen eten, zonder kroeg geen drinken. Hoewel zich hier ook steeds meer industrieen vestigen (die weer geligneerd zijn aan de universiteit) blijft het toch vooral een mooie, oude universiteitsstad. Jammer dat - in ieder geval vandaag - die Duitse discipline over me heen is gevallen en ik vooral de dagen binnen dreig door te brengen. Maar het dient een goede zaak: tijdens een lunch met de scriptiebegeleider afgelopen vrijdag vroeg ik me hardop af wat de zin van mijn onderzoek en aanverwante scriptie eigenlijk is. ,,Om mij te laten zien dat je het waard bent in de toekomst voor mij te werken", zo sprak mister Andrew Jamison. Tja, en promoveren is natuurlijk niet verkeerd. Hard aan het werk dus!