Dagje aan de Birmese grens

De eerste etappe vanaf Mae Chan leidde naar Mae Sai. De weg er naar toe was prachtig, de stad zelf was minder mooi. Het is de meest noordelijk gelegen stad van Thailand en de plaats waar de oversteek naar Birma gemaakt kan worden. Wij logeerden in een bamboehutje aan de rivier, met uitzicht op Birma. De stad maakte vrijwel direct een beetje een obscure indruk. Het was er veel armoediger en viezer dan op de meeste andere plaatsen waar we tot dan toe geweest waren. Terwijl de meeste Thai heel erg hygienisch zijn. Hoe eenvoudig hun kleding ook mag zijn, ze zijn altijd schoon en fris gewassen. De erfjes en huizen zijn meestal keurig aangeveegd en opgeruimd (ondanks dat alles, maar dan ook alles verpakt wordt in plastic zakjes), tuintjes nu en dan zelfs prachtig aangelegd en vrijwel altijd voorzien van prachtige bloemen en planten. In Mae Sai was het anders. Het leek meer een Indische stad. Druk was het er ook. voornamelijk mensen die uit waren op koopjes op de markt, welke praktisch het hele centrum besloeg.
De tuk-tuk was ook minder populair dan de samlor, de ongemotoriseerde driewieler.
Maar goed, wij zaten eigenlijk best goed. Beter dan het guesthouse dat tegen een heuvel op was gebouwd en er eng uit zag. Het kon ieder moment naar beneden komen . En anders de houten huisjes daarboven wel. Ons uitzicht was ok, hoewel Birma waarschijnlijk mooiere plekjes kent. 's Morgens vroeg, terwijl wij de fietsen aan het klaarmaken waren viel ons oog op een stel jonge mannen en jongens die aan de Birmese kant van de rivier grote zakken richting het water brachten. We vermoedden nog dat ze afval zouden dumpen in de rivier. We hadden dat meer gezien tegenover ons. Maar nee, het bleek om smokkel te gaan. Een van de mannen trok zijn kleren uit, liep naar de overkant om daar tussen de struiken een vlot vandaan te halen. Dit vlot werd beladen met de zakken. Meer mannen daalden af naar het water, kleren uit en oversteken maar. Zelfs twee fietsen gingen mee. Ademloos keken we toe. Het leek wel een spannend jongensboek. Foto's maken leek ons geen goed idee. Terwijl wij op onze fietsen onze weg naar het centrum zochten reden we zelfs achter de smokkelaars die met moeite de zware karren naar boven konden duwen. En beetje spannend was het wel, om ze onder ogen te komen. Ze hadden ons immers ook zien staan kijken. Maar ze lachten, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.... misschien is het dat ook wel....