Van Chiang Mai naar Mae Chan

Het echte fietsen is begonnen. De eerste etappe van Chiang Mai naar Chiang Dao was lang. Het was goed de stad uit te zijn, weg van het water. Hoewel ook buiten Chiang Mai de emmers klaar stonden. We kwamen dan ook volledig doorweekt aan in een prachtig klein resort midden in de rimboe. Een schattig klein bamboe hutje en eindelijk weer een zacht bed! En een hangmat voor de deur. Genieten dus. En goed uitrusten om de volgende morgen om zes uur weer op de fiets te zitten.




Zomaar ineens kwamen we een olifant met jong tegen langs de kant van de weg...





Tot tien uur 's morgens is het goed uit te houden op de fiets. Daarna neemt de warmte toe, maar zolang we in beweging blijven op de fiets is het eigenlijk heel goed te doen. Veel beter dan verwacht. Zelfs in de heuvels is het goed fietsen. Wel moeten we op tijd stoppen om niet levend te verbranden. Tussen elf en drie kan het namelijk echt extreem heet worden.





Terwijl wij na een klimmetje uitrusten en afkoelen, komen een paar kinderen op ons af. Het fototoestel is wel erg interessant, zeker wanneer een foto van henzelf daarop zichtbaar is.


De eerste serieuze klimmen hebben we inmiddels gehad. Vooral van Thaton naar Mae Chan (etappe drie) viel niet altijd mee. We hadden aanvankelijk plannen om naar Mae Salong te fietsen, een dorpje bovenop een berg waar het genieten is van het uitzicht en waar een nog vrij traditionele hill tribe leeft. Dit bergvolk is een van de vele zogenaamde hill tribes hier in het uiterste noorden van Thailand. Ze leven nog traditioneel in kleine dorpjes en zijn een toeristische trekpleister.
Mae Salong bleek letterlijk te hoog gegrepen (voor mij tenminste). Maar gelukkig wonen niet alle hill tribes boven op de berg. We zijn diezelfde dag door prachtige dorpjes gefietst waar mensen in alle eenvoud en gekleed in uitbundig gekleurde klederdracht, hun dagelijkse dingen doen. Eenvoud en traditioneel zijn slechts relatieve begrippen als je bedenkt dat ook deze dorpjes voorzien zijn van televisie en ook hier de brommer en scooter populairder zijn dan de fiets.

En gelukkig zijn er behalve klimmen ook afdalingen. Terwijl ik genoot van het geweldige landschap om me heen heeft Frederik een nieuw record gezet: 69 km per uur. Ook niet onbelangrijk.




In de brandende hitte staan mannen en vrouwen in het open veld hun vee te hoeden. Ze grazen op de rijstvelden waar na de oogst alleen nog droge stoppels staan. Tijdens een korte stop zijn wij evenzeer een attractie voor hun als zij voor ons.


Tijdens een lange afdaling fietste een duits/zwitsers stel ons tegemoet. Midden op de weg hebben we even een praatje staan maken. Ze waren al tien maanden aan het fietsen, begonnen in Indonesie. Een oostenrijker had hun verteld dat de weg naar Thaton (die wij zojuist afgelegd hadden) erg zwaar was, met stijgingen van wel 20%. Hmmm, dat klonk wel erg zwaar. Zelfs ik had alle beklimmingen fietsend gered, dus dat kon niet waar zijn.