Nieuwjaar

De trein naar Phistanulok was warm en duurde een vooral erg lang! Negen uur zitten op een oncomfortabel bankje met eindeloos veel mensen om je heen is niet altijd even prettig, maar achteraf zijn we erg blij dat we met die trein uit Bangkok weg konden gekomen. De situatie daar is er de afgelopen dagen namelijk niet beter op geworden. We lezen af en toe de krant en zien beelden op de televisie. Het lijkt wel oorlog. Grote wegen en rails worden geblokkeerd en in Bangkok zijn veel festiviteiten rondom nieuwjaar afgelast. De noodsituatie is er zelfs afgekondigd. Gek genoeg hebben we er hier in Chiang Mai, de tweede stad van Thailand heel weinig last van. We zien geen rood op straat en nieuw jaar wordt in alle uitbundigheid gevierd. Chiang Mai is namelijk de place to be met nieuwjaar. Behalve religieuze rituelen wordt dit vooral gevierd door met water te gooien.
Iedereen in de stad gooit elkaar nat met emmers water, of als je geluk hebt, een waterpistool. Het is als het ware een massale regendans gedurende de droogste (en warmste) tijd van het jaar, net voordat het regenseizoen aanbreekt. Het duurt inmiddels al drie dagen en de uitbundigheid ervan neemt met de dag toe. Het internet cafe waar we op dit moment zitten ligt nog geen vijf minuten lopen van ons guesthouse, maar we waren werkelijk drijfnat toen we hier aankwamen.


Gister hadden we overigens vooral baat bij het waterballet. We hadden ons voorgenomen om naar Doi Suthep te gaan, een berg ten westen van de stad waarop een prachtige tempel staat (de meest heilige plek in het noorden van Thailand). Duizend meter de hoogte in over een afstand van 15 kilometer is loodzwaar in deze extreme hitte. Helemaal als je pas in de middag vertrekt. De emmers met water waren meer dan welkom, evenals de aanmoedigingen van de Thai die met brommers en auto's naar boven en naar beneden gaan. Vooral kinderen kijken je lang en verbaast na. Ze lijken niet te begrijpen waarom wij per fiets gaan. Alleen bejaarden reizen nog per fiets. Een fiets is dus eigenlijk allesbehalve stoer.
Eerder deze week hadden we dat vermoeden ook al. We fietsten toen 100 km van Phitsanulok naar Sukothai. Een prachtige route langs plattelandsdorpjes waar toeristen maar nauwelijks komen. Bussen rijden er niet en bewegwijzering staat alleen in het onleesbare thai aangegeven. De plaatselijke bevolking roept en zwaait naar je. Wanneer je terugzwaait of groet, lachen ze hartelijk, maar volgens ons ook een beetje bespottelijk. We krijgen het idee dat we niet cool zijn met onze fietsen. Maar wel een attractie. Kinderen springen op een brommer, soms met zn drieen bij elkaar, rijden je achterna, lachen en schreeuwen en keren weer om nadat ze je al toeterend hebben ingehaald. De fiets is achterhaald. Maar voor ons een heerlijke manier van reizen. Het landschap trekt zo langzaam aan je voorbij dat de alledaagse dingen veel beter waar te nemen zijn dan wanneer je in een trein of bus zit. We vertrekken 's morgens ook behoorlijk vroeg, en zien zo de Thai wakker worden. 's Morgens op weg naar het station in Bangkok zagen we de monniken bijvoorbeeld al door de stad lopen. Ik dacht nog, die zijn er vroeg bij met blitse brommerhelmen onder hun arm. De brommerhelmen bleek echter de schalen te zijn waarin ze hun dagelijk kostje bij elkaar bedelen. De mensen staan hen gedwee op te wachten om ze te voorzien van rijst. En dat om zes uur 's morgens! Zelf zitten de meeste thai dan ook al voor hun huisje te eten. Wanneer de monniken aankomen knielen ze voor hen neer op de grond, bidden wat en scheppen dan heel nauwkeurig de rijst in de glimmende schalen, soms zelfs met zn tweeen de lepel vasthoudend. Ze komen er kennelijk graag vroeg voor uit de veren.
Wij gaan morgen ook weer vroeg uit de veren om echt te beginnen met fietsen.