Van Luang Prabang naar Vang Vieng

Hoewel we nog niet helemaal hersteld waren (we zijn zelfs nog een zesde nacht in Luang Prabang gebleven) zijn we zondagochtend toch maar weer op de fiets gestapt richting het zuiden. In drie dagen fietsten we naar Vang Vieng, een backpackersparadijs waar je hamburgers en pizza's kan eten. De etappes waren zwaar. Lange, heeeele lange klimmen. De eerste dag klommen we eerst 16 km heel gestaag en na een afdaling van ongeveer zestien kilometer een volgende gestage klim van 22 kilometer. Met pap in de benen en te weinig energie was het al met al een lange fietsdag. Midden op de dag vonden we gelukkig een schaduwrijk plekje onder een bamboe afdakje. Deze hutjes staan overal in het landschap. De Lao die op het land werken doen er hun middagdutje. Uit de zon en in de wind hebben we bijna anderhalf uur geslapen om vervolgens om half drie de tocht voort te zetten naar het bergdorpje op bijna 1500 meter waar we die nacht overnachtten. Om zes uur kwamen we er moe maar voldaan aan. In een dorpje ervoor werden we zo hartelijk begroet door kinderen die zwaaiden en sommigen zelfs kleine vreugdesprongetjes maakten toen ze ons zagen, dat het meer dan de moeite waard was. Zo mooi om die kinderen te zien lachen!

Je raakt op een of andere manier gewend aan al die kinderen. Het eindeloze sabaidee sabaidee (een groet in het Lao) dat ze roepen gaat soms het ene oor in en het andere oor uit. Toch zijn er nog steeds verrassingen; de kinderen die een heel eind met je mee rennen de berg op, kinderen die meefietsen. Het blijft leuk! Hoewel de kinderen hier in de buurt nog al eens hun handen op houden om te bedelen... da's wel ongemakkelijk.

De omgeving is hier in de buurt werkelijk schitterend!!! We fietsen door kilometers zogenaamd karstgebergte. Zo mooi hebben we nog niet eerder gefietst de afgelopen weken. En hoewel niet iedereen heel enthousiast is over Vang Vieng vanwege de vele backpackers, genieten wij hier vooral van het geweldige uitzicht. We zitten in een bungalow aan de rivier en zien weinig van het centrum waar de meeste backpackers dronken en schaars gekleed rondhangen. En we moeten toegeven dat ook wij hier hamburgers en pizza eten.... het eten smaakt ons eindelijk weer een beetje. Het is niet langer noodzakelijke calorien naar binnen werken. We zijn dan ook blij dat we even iets anders dan noodle soep of fried rice kunnen eten (de kleefrijst wagen we ons niet meer aan nadat we een keer in een restaurantje zaten waar de vliegen niet van de kleefrijst af waren te slaan). De Lao keuken is nu eenmaal niet zo rijk en gevarieerd als de Thaise keuken. Morgen kunnen we weer aan de noodle soep. We fietsen dan weer verder naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.