Laatste dag Bangkok

Het is alweer de laatste dag in Bangkok. Morgenvroeg vertrekt ons vliegtuig terug naar huis. Vanavond tijdens het eten keken we terug op de afgelopen weken en vroegen ons af wat we zullen missen en wat niet. Het fietsen zullen we missen, de lange klimmen minder, de lange afdalingen zeker wel. De heerlijke Thaise curries zullen we nog vaak aan denken, de Lao fried rice kwam ons op een gegeven moment de neus uit, net als de geur van vissaus. Chiang Mai zullen we missen, maar niet het nieuwjaar dat daar gevierd werd. Ook Luang Prabang zullen we nog lang aan denken, maar niet de dagen dat we er ziek waren. Vientiane zullen we minder missen. Bangkok misschien een beetje. De lach van mensen zullen we missen, net als de overheerlijke kruidige geuren. De prachtige bergen zullen we missen, het fietsen door de steden niet. Gek genoeg zullen we ook het vroege opstaan missen, om zes uur op de fiets zitten. De koelte van de ochtend, de warmte van de zon, niet de benauwde hitte in de middag. De koelte na een regenbui, de regen zelf niet. Het bijzondere gesprek met een Duitse fotograaf in de nachttrein van Nong Khai naar Bangkok afgelopen week blijven we ons herinneren, net als het gesprek met de boekverkoper in Chiang Mai. Beide mannen leerden ons veel over de Thai en de verschillen met het westen. Maar ook de Lao man die samen met ons schuilde tijdens een regenbui en zo veel meer mensen die we onderweg zijn tegengekomen. Zoals die lieve vrouw in dat winkeltje dat ons van alles liet proeven en bananen meegaf. De watergooiende kinderen tijdens nieuwjaar zullen we minder missen, des te meer de kinderen die ons enthousiast begroetten, sabaidee riepen, zwaaiden, lachten en met ons meefietsten.
We hebben een geweldige vakantie gehad! Tijd om de tas te pakken en naar huis te gaan...


Het is goed shoppen in Bangkok

Van Vang Vieng naar Vientiane

De afgelopen drie etappes waren niet de mooiste (we maakten zeggen en schrijven twee foto's van een koe gedurende de drie dagen) en ook zeker niet de zwaarste. Hoe dichter we bij de hoofdstad Vientiane kwamen, hoe meer het land in ontwikkeling is. Nieuwe gebouwen schieten als paddestoelen de grond uit. Mensen bouwen enorme villa's met een groot met goud versierd hek eromheen. De mensen zullen er ongetwijfeld erg trots op zijn, maar wij vonden het toch echt niet mooi. Vientiane is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Een grote betontuin. Weinig sfeer en enorm warm (de temperatuur is hier veel hoger dan in de bergen, sommige dagen zelfs 40 graden).
De ontwikkelingen zijn natuurlijk niet verkeerd, maar het lijkt soms iets te snel te gaan voor de Lao. Zo zaten we in een splinternieuw guesthouse. De verf kon je nog ruiken en bij nadere inspectie bleek de plastic verpakking nog om de matras te zitten. Er was gewoon een laken overheen getrokken. Echt een grap. Misschien dacht de eigenaar dat het matras zo langer schoon zou blijven, maar vermoedelijk heeft hij niet geweten dat het de verpakking betrof. We hebben het maar verwijderd, want slapen op een plastic zeil is in de enorme hitte geen doen. De kartonnetjes op de hoeken vermeldden 'high quality'... maar dat viel wel mee.


De Laos versie van de Arc de triomphe, gebouwd van beton dat door de Amerikanen was geschonken voor de aanleg van een vliegveld

Steeds meer mensen hebben ook 24 uur per dag electriciteit. Steeds meer huizen en andere gebouwen worden aangesloten op het net. Het ziet er soms angstaanjagend uit, die wir war van draden.

Als je wat beter kijkt zie je de wirwar van electriciteitsdraden

Toen we gisteravond zaten te eten in een restaurantje begonnen de obers ineens te rennen en werd het licht uitgedaan. Er bleek brand te zijn twee huizen verderop. Kortsluiting. Het was even spannend. Veel mensen in de straat en een enorme rookontwikkeling. Gelukkig was de brand snel geblust door obers uit een naburig restaurant. De brandweer kwam veel later. De eigenaar van het restaurant vertelde dat toen ze de brandweer belden er niet werd opgenomen. Ach ja, zo blijft het spannend...
Morgen fietsen we de laatste kilometers, de grens over naar Thailand om vervolgens daar nog een paar dagen te relaxen en na te genieten.

Onderstaande foto's zijn gemaakt tijdens een bezoek aan een oude tempel in Vientiane. Een prachtige tempel met heel veel boeddha beelden.

Van Luang Prabang naar Vang Vieng

Hoewel we nog niet helemaal hersteld waren (we zijn zelfs nog een zesde nacht in Luang Prabang gebleven) zijn we zondagochtend toch maar weer op de fiets gestapt richting het zuiden. In drie dagen fietsten we naar Vang Vieng, een backpackersparadijs waar je hamburgers en pizza's kan eten. De etappes waren zwaar. Lange, heeeele lange klimmen. De eerste dag klommen we eerst 16 km heel gestaag en na een afdaling van ongeveer zestien kilometer een volgende gestage klim van 22 kilometer. Met pap in de benen en te weinig energie was het al met al een lange fietsdag. Midden op de dag vonden we gelukkig een schaduwrijk plekje onder een bamboe afdakje. Deze hutjes staan overal in het landschap. De Lao die op het land werken doen er hun middagdutje. Uit de zon en in de wind hebben we bijna anderhalf uur geslapen om vervolgens om half drie de tocht voort te zetten naar het bergdorpje op bijna 1500 meter waar we die nacht overnachtten. Om zes uur kwamen we er moe maar voldaan aan. In een dorpje ervoor werden we zo hartelijk begroet door kinderen die zwaaiden en sommigen zelfs kleine vreugdesprongetjes maakten toen ze ons zagen, dat het meer dan de moeite waard was. Zo mooi om die kinderen te zien lachen!

Je raakt op een of andere manier gewend aan al die kinderen. Het eindeloze sabaidee sabaidee (een groet in het Lao) dat ze roepen gaat soms het ene oor in en het andere oor uit. Toch zijn er nog steeds verrassingen; de kinderen die een heel eind met je mee rennen de berg op, kinderen die meefietsen. Het blijft leuk! Hoewel de kinderen hier in de buurt nog al eens hun handen op houden om te bedelen... da's wel ongemakkelijk.

De omgeving is hier in de buurt werkelijk schitterend!!! We fietsen door kilometers zogenaamd karstgebergte. Zo mooi hebben we nog niet eerder gefietst de afgelopen weken. En hoewel niet iedereen heel enthousiast is over Vang Vieng vanwege de vele backpackers, genieten wij hier vooral van het geweldige uitzicht. We zitten in een bungalow aan de rivier en zien weinig van het centrum waar de meeste backpackers dronken en schaars gekleed rondhangen. En we moeten toegeven dat ook wij hier hamburgers en pizza eten.... het eten smaakt ons eindelijk weer een beetje. Het is niet langer noodzakelijke calorien naar binnen werken. We zijn dan ook blij dat we even iets anders dan noodle soep of fried rice kunnen eten (de kleefrijst wagen we ons niet meer aan nadat we een keer in een restaurantje zaten waar de vliegen niet van de kleefrijst af waren te slaan). De Lao keuken is nu eenmaal niet zo rijk en gevarieerd als de Thaise keuken. Morgen kunnen we weer aan de noodle soep. We fietsen dan weer verder naar Vientiane, de hoofdstad van Laos.